پس از فروپاشی پادشاهی کوش، پادشاهی محلی مقره در منطقه ای در شمال سودان و جنوب مصر پدید آمد. این پادشاهی از 340 میلادی به مدت هزار سال پابرجا بود. در ابتدا دین باستانی آفریقایی توسط مردم مقره عبادت می شد اما با تلاش موسیونرهای مسیحی امپراتوری بیزانس، آنها در قرن ششم به مسیحیت گرویدند.
در 651 میلادی اعراب به مقره حمله کردند اما شکست خوردند و پیمان بقط میان مردم مقره و اعراب بسته شد. بدین سان مردم مقره از مسلمان شدن در امان ماندند. در پی آن مقره دوره طلایی خود را تجربه کرد و تا 1150 تجارت پر رونق و پیشرفت فرادانی داشت.
پایتخت مقره شهر دنقله نام داشت که در شرق رود نیل بود. مردم این شهر در قرن نوزدهم به سمت دیگر رود کوچ کردند و دنقله کهن متروک شد.